Het verhaal van Ingrid, vrouw van ...

 

Guido staat actief op de lijst van de mensen die in aanmerking komen voor een levertransplantatie.

Mijn eerste gedachte was “eindelijk”. Dit was wat ik wou horen. De gesprekken met de prof bleven altijd vrij onduidelijk. Ze bleef er bij dat een transplantatie (nog) niet nodig was, terwijl ik Guido zag wegzakken tot een lusteloos persoon die ook niet tevreden was met de onzekere toekomst. Wij zijn beiden mensen die met beide voeten op de grond staan en onduidelijkheid maakt ons onrustig, onbehaaglijk en ondermijnd.

Het woord transplantatie was eigenlijk een bevrijding, een uitweg uit deze moeilijke situatie. Er ontstond opnieuw hoop, er was weer een toekomst mogelijk.

 

Ik heb dit alles niet beleefd als een weg afleggen naar een nieuw leven. Door onze professionele achtergrond zijn we voldoende geïnformeerd en weten we dat er vele problemen te overwinnen zijn, ook na de transplantatie. Wij zagen niet alleen de zonneschijn maar ook de nevels. Het moeilijkste was de plaats op de transplantatielijst. De zogenaamde MELD-score was volgens mij niet hoog genoeg. Dit heeft me zeer veel stress bezorgd. Hoeveel zieker moet hij nog worden om naar voor te schuiven en zal hij dan nog sterk genoeg zijn om zo een zware ingreep en zo een lange narcose te doorstaan ?

Hoewel hij ze niet expliciet uitsprak, zag ik ook de twijfels bij Guido. Zijn humor was totaal verdwenen, zijn gelaatsuitdrukking altijd bezorgd. Lange periodes van stilte in huis, hij sliep ongelofelijk veel. Wij zaten ook middenin de COVID periode, alle externe prikkels en contacten vielen weg. Alleen nog telefoon en laptop als buitenwereld voor hem. Hij kookte zelfs niet meer. Symptomen van een totale afglijding naar….

 

Het was een intens moeilijke periode voor ons allebei. Een periode van wachten op een levensreddend telefoontje. Letterlijk.

 

Op een zondagavond in april breng ik Guido binnen via de Spoedopname wegens toenemende verwardheid en fysieke uitputting. De zoveelste opname na de diagnosestelling. Het alleen zijn thuis voelt niet meer zo raar aan. De hond en de telefoon zijn mijn gezelschap.

 

13 april 2022 rond 23 uur belt Guido van uit het UZ :

“Wil je nu wat weten? Er is waarschijnlijk een lever voor mij.”

“Zeg niet zwanzen hé!”

“Serieus. Hij is onderweg naar hier en ze gaan hem bekijken. Als hij goed is , is hij voor mij.”

 

Een uur later terug telefoon met de bevestiging. De transplantatie gaat door. Geen tijd meer om naar het UZ te rijden en fysiek afscheid te nemen. Een kort gesprek nog aan de telefoon en op de achtergrond de stem van de verpleegkundige “Mijnheer, leg maar dicht want ze zijn hier al om u naar het OK te brengen”. Klik.

 

Zomaar ineens weg ... op weg naar een nieuw leven … Hopelijk ...

 

Ik geloof er in, dit komt goed.

Op dit uur kan ik niemand meer bellen, wil ik eigenlijk ook niet.

Waarom moeten er ook anderen een slapeloze nacht ingaan ?

Dit wordt een TV nacht met de hond op de schoot. De programma’s herinner ik mij niet, mijn gedachtengang perfect. Je geest komt niet tot rust en eigenlijk wou ik tussendoor al nieuws krijgen. Ik denk na, hoe aan informatie geraken ? Ik bel naar de spoedopname om 05 uur in de hoop dat één van mijn vriendinnen nachtdienst heeft. Pech.

Ik bel straks wel naar intensieve zorgen, probeer toch wat te slapen.

Ik geloof er in, dit komt goed.

 

Opluchting

Om 9 uur bel ik naar Intensieve Zorgen. ”Hij is hier net en alles is perfect verlopen.” Dit is wat ik wou horen !

 

Ik zie een patiënt onder lakens en dekens. Monitoring, spuitpompen, beademingsapparaat, zakjes aan het bed. Gepiep en alarmen. Maar met een bekend gezicht. Amaai, hij ziet er zo ontspannen uit.

Toch een vlugge blik op de monitor om te zien of de vitale functies OK zijn. Je kan het als ex- IZ verpleegkundige niet laten.

Een collega komt bij mij, gevolgd door de transplantcoördinator, de chirurg en de anesthesist. Men is de slaapmedicatie aan het afbouwen, laten hem wakker worden. Ik keer terug naar huis. Er is een zware last van mijn schouders gevallen. Ik ben klaar om de familie en de vrienden het uitstekende nieuws te brengen.

 

Guido is niet echt veranderd. Het sociale beest is terug, zijn energie ook. Hij maakt terug plannen, kookt opnieuw. Hij heeft zich vlot aangepast aan zijn nieuwe verplichte levensstijl. Er zijn sowieso ook ongemakken maar hij klaagt niet, is blij dat het moeilijkste achter de rug is en bekijkt de zaken door een positieve bril.

 

Men vraagt mij of Guido nu iemand is met een dubbel karakter? Ik kan niet goed inschatten wat men bedoelt met zo’n vraag.

Als men daar mee wil zeggen dat de nieuwe lever karaktereigenschappen van de donor overdraagt, dan kan ik daar niet in meegaan. Als men bedoelt dat hij na de transplantatie veranderd is qua levensstijl en levensopvattingen, dan is dit zo.

 

Tenslotte krijg je een kans die je toch doet nadenken over je resttijd hier en hoe je die nu wil invullen.

 

Aan allen: patiënten, partners, familie en vrienden wens ik veel succes verder.

 

Ingrid