LEVENSVERHAAL.
Olivier (42) sterft na noodlottige val van trap, maar beslissing ouders redt vier andere levens:
“Iedereen zou moeten instemmen met orgaandonatie”
Hij was een levensgenieter pur sang. Maar een noodlottige val van een trap maakte vroegtijdig een einde aan het leven van Olivier Steurbaut (42) uit Lievegem. “Het is onwezenlijk. Toen we hoorden dat hij zes uur onderaan die trap had gelegen met een lichaamstemperatuur van 33 graden, wisten we dat we hem kwijt waren”, getuigen zijn ouders, die 13 jaar geleden richting kust verhuisden. Frank en Claudine beslisten om de organen van hun zoon af te staan en doen nu een oproep. “Iedereen zou die beslissing moeten nemen. Hoe moeilijk het ook is.”
Olivier Steurbaut was het prototype van een levensgenieter. Altijd goedlachs, vriendelijk en als er plezier werd gemaakt, was hij er graag bij. “Maar bovenal was hij een pracht van een zoon. Ons wonderkind noemden we hem altijd”, vertellen Frank (65) en Claudine (64). Hoewel Olivier in het Oost-Vlaamse Lievegem woonde en zijn ouders aan de kust in Blankenberge, bleef het contact wonderwel. “Dagelijks belde hij naar zijn mama. Ze was echt zijn god”, vertelt papa Frank met tranen in de ogen. “Hij was ons enig kind. Dat hij er nu niet meer is, valt nauwelijks te vatten. Je leest dagelijks in de krant over ongevallen, maar als je het zélf meemaakt, besef je pas hoe het voelt.”
Val van trap
Frank en Claudine keren met ons een week terug in de tijd. Op zondag 19 maart om 8 uur ’s ochtends komt Claudine terug thuis in Blankenberge. Ze was boodschappen gaan doen en had haar gsm thuis laten liggen. “Ik had zes gemiste oproepen van de beste vriend van Olivier. Op dat moment wist ik al: er moet iets gebeurd zijn”, zucht Claudine. Wanneer ogenblikken later ook de politie haar contacteert, wordt de vrees werkelijkheid. Haar echtgenoot Frank is op dat moment aan het werk. Het is zijn werkgever die hem vertelt dat hij best zo snel als mogelijk huiswaarts keert. “Dan weet je al hoe laat het is. Toen ik de deur van het appartement opendeed, zag ik Claudine wenen. ‘We zijn hem kwijt’, zei ze me.”
De situatie was dan ook ernstig. Olivier werd die zondagochtend gevonden onderaan de gemeenschappelijke trap van het appartementsgebouw in Lievegem waar hij woonde. “Hij lag daar toen al zes uur en had nog een lichaamstemperatuur van 33 graden. Hij was volledig onderkoeld. Het moet omstreeks 1.30 uur gebeurd zijn. Dat weten we, omdat een vriend van hem waarmee hij die avond een pintje was gaan drinken, hem op dat uur zien binnengaan heeft. Is hij gestruikeld? Uitgegleden? Achterover gevallen? We zullen het wellicht nooit met zekerheid weten. Het enige wat zeker is, is dat we onze enige zoon kwijt zijn.”
Ik had geen probleem dat iemand anders zijn organen zou hebben, maar ik wou eerst niet dat ze hem weer zouden afnemen of opensnijden. Maar ik heb het gedaan voor Olivier en mijn man. En nu heb ik daar een goed gevoel bij.
Mama ClaudineOlivier werd nog in kritieke toestand afgevoerd naar het ziekenhuis, maar meteen was duidelijk dat de situatie ernstig was. “Ik ben zelf lange tijd ambulancier geweest en toen ik hoorde in welke omstandigheden hij werd gevonden, wist ik: dit is niet goed”, vervolgt zijn papa. “In het ziekenhuis hebben ze nog alles gedaan om hem te redden, maar de hersenschade was te groot. En hem laten leven als een plant en eten geven met een lepeltje? Neen, dat was géén optie. Dat zou Olivier zelf nooit gewild hebben. Dat was niet zoals hij in het leven stond.”
Want de dokters hielden Olivier in kunstmatige coma, maar al snel bleek dat het enkel de machines waren die hem in leven hielden. “Op een bepaald moment, twee dagen na de operatie, kwam één van de dokters op ons af om uit te leggen dat zijn situatie hopeloos was. ‘Ik moet nog iets vragen’, zei hij. Meteen wist ik welke vraag er zou komen. ‘Je moet niks vragen, pak alles wat anderen kan redden’, reageerde ik. Ze hebben zijn longen, zijn lever, zijn nieren en hart gebruikt voor orgaantransplantatie”, zegt Frank met snikkende stem. “Ik wou het eerst niet, dat geef ik eerlijk toe”, pikt Claudine in. “Ik had geen probleem dat iemand anders zijn organen zou hebben, maar ik wou eerst niet dat ze hem weer zouden afnemen of opensnijden. Maar ik heb het gedaan voor Olivier en mijn man. En nu heb ik daar een goed gevoel bij.”
“Olivier zei altijd: ‘als ik dood ben, mogen ze alles hebben’”, herinnert zijn papa zich. “Dat ben ik nooit vergeten. Eigenlijk zou iedereen zich bereid moeten tonen voor orgaandonatie. Het redt mensenlevens. Omgekeerd zouden we ook dankbaar zijn als onze zoon kon gered worden daardoor. Het geeft ons ook voldoening in ons rouwproces.”
Hoewel we niet naast elkaars deur woonden, kwam hij regelmatig langs. ‘Pak mij eens vast’, zei hij dan. Olivier was altijd goedgezind, altijd goedlachs. Enorm geliefd ook. Zijn vriendengroep was heel groot. Dat merken we ook aan de talloze reacties die we ontvingen na zijn dood. Hij heeft geleefd tot het laatste moment en was gelukkig.
Ouders van OlivierWie de organen van Olivier kreeg, weten zijn ouders niet. En dat hoeft ook niet. Zij focussen zich nu vooral op de goede herinneringen aan hun zoon. En die zijn er gelukkig meer dan genoeg. “Zoals ik zei: we noemden hem ons wonderkind. Elke dag belde hij naar zijn mama. Ook de avond voor zijn fatale val nog. En hoewel we niet naast elkaars deur woonden, kwam hij regelmatig langs. ‘Pak mij eens vast’, zei hij dan. Olivier was altijd goedgezind, altijd goedlachs. Enorm geliefd ook. Zijn vriendengroep was heel groot. Dat merken we ook aan de talloze reacties die we ontvingen na zijn dood. Hij heeft geleefd tot het laatste moment en was gelukkig, dat geeft ons ergens troost”, zegt Frank. “Bij ons laatste afscheid in het ziekenhuis stopte ik een blikje Jupiler in zijn hand. “Als ze je opereren, kan je er eentje drinken”, fluisterde ik hem toe.”
Voetbal
Tijdens het gesprek wijzen Frank en Claudine naar een pakje sigaretten, een aansteker en een paar schoenen. “Van Olivier, die had hij bij zich toen hij werd gevonden. Het klinkt misschien vreemd, maar voor ons blijven die hier altijd liggen. Het zijn de laatste tastbare herinneringen aan onze zoon”, aldus Claudine. “Wat was hij toch een prachtig persoon. Voetbal was zijn grote passie. Als hij een bal zag, was hij gelukkig. Dat was als kind al zo. Studeren was niks voor hem. Als Olivier een boekentas zag, begon hij al te zweten (glimlacht). Hij schopte het zelf tot de beloften van AA Gent, maar zakte daarna af naar lagere reeksen. Tot een zware enkelbreuk hem volledig deed stoppen. Op dat moment werkte hij al bij Volvo. Daarna heeft hij jaren gewerkt in de horeca, maar sinds enkele maanden was hij aan de slag in een supermarkt. Olivier wou rustigere uren. Jammer genoeg heeft hij er niet lang van kunnen genieten."
“Hij was wel nog altijd een rasechte supporter van Gent. Een echte Buffalo”, maakt Frank ons nog duidelijk. “Binnenkort zou hij met één van zijn beste vriend naar West Ham gaan, voor de match in de Conference League. Het zal er jammer genoeg niet meer van komen … We hebben zoveel mooie herinneringen aan onze zoon. Al blijft het onwezenlijk dat we ons wonderkind voor altijd kwijt zijn.”
(HLN.BE 26 maart 2023)
Orgaandonatie is een van de puurste vormen van goedheid.
Ter gelegenheid van de transplantatie waaraan haar vriendin Paola werd onderworpen, heeft Luciana Littizzetto (*) een belangrijke bijdrage geleverd aan de bewustwording van orgaan- en weefseldonatie.
« Orgaandonatie is een van de puurste vormen van goedheid, een gebaar van onbaatzuchtige liefde tussen vreemden, een geschenk dat ons niets kost, maar voor degene die het ontvangt de grootste schat is en het coolste is dat wanneer een persoon tegelijkertijd zijn leven verliest instant herleeft in een andere of zelfs meer dan een. Maar geeft het geen grote voldoening te weten dat onze hoornvliezen nog steeds nodig zullen zijn om de zee te zien in de winter of dat onze longen zich zullen vullen met zuurstof voor nieuwe ademteugen en nieuwe fietstochten, dat ons hart nog zal kloppen van liefde, dat onze lever nog steeds zal worden geactiveerd voor zoveel gerechten à la amatriciana en dat onze nieren een perfecte filter kunnen zijn om andere angsten weg te voeren? Er zijn geschenken die je geeft aan de mensen van wie je houdt en er zijn geschenken die je geeft aan mensen die je niet eens kent, maar ze kunnen echt een leven veranderen zoals dat van mijn vriendin Paola die herstellende is en het blije gezicht heeft van iemand met een nieuwe lever."
Bijdrage op de site van de Italiaanse levertransplantatie patiënten AITF
(*) gekende actrice,presentatrice,auteur ondermeer op RAI3
HLN 15 december 2022
"Ik kon papa niet redden, maar zijn organen laten zeven mensen leven"
Arno (13) reanimeerde zijn vader na een valpartij
Amper 13 is Arno Bécu. Afgelopen weekend reanimeerde hij zijn vader na een ongelukkige val. Nico (47) haalde het niet, maar dankzij Arno kon hij nog zeven levens redden via orgaandonatie. Dat biedt de familie een klein beetje troost. "Twee kindjes zouden elk een stuk van zijn lever krijgen. Dat betekent toch zeker iéts, hé?"
TIM LESCRAUWAET
Toen er op de lagere school een cursus EHBO werd aangeboden, ging hij die vrijwillig volgen. Maar dat hij die op zijn dertiende al nodig zou hebben, had Arno Bécu uit Merchtem nooit verwacht. En al zeker niet om zijn eigen papa te reanimeren. Zaterdag zat hij thuis aan tafel in de woonkamer te studeren voor zijn examens in het tweede middelbaar, toen hij plots een klap hoorde. Zijn vader Nico was de ramen aan het poetsen en misstapte zich. Hij kwam heel kwalijk ten val.
Verschil gemaakt
"Ik ben naar buiten gelopen en zag papa liggen. Hij hapte naar adem en dan plots... niet meer. Dus ik belde 112 en ben meteen beginnen te reanimeren. Hoe ik wist wat ik deed? Die cursus en de mensen van de noodcentrale aan de telefoon. Zij telden met mij mee." De jongen vertelt het moedig, maar met een flinke krop in zijn keel. Nu en dan nemen de tranen zijn zinnen over. Het was al snel duidelijk dat Nico er ernstig aan toe was. De toegesnelde hulpdiensten namen de reanimatie van Arno over en brachten hem naar het ziekenhuis. Daar bleek helaas dat er nog maar weinig hulp kon baten. En dus stond de familie voor de moeilijke keuze: orgaandonatie of niet? In België is iedereen een 'veronderstelde donor'. Dat betekent dat enkel de organen van wie expliciet liet registreren dat niét te willen ook niet gedoneerd worden. Maar in de praktijk krijgt de familie meestal de laatste keuze. In dit geval werden ook Arno — en zelfs zijn kleinere zusje Julie (10) — daarbij betrokken. De jongen staat er op om te vertellen waarom de familie zonder al te veel nadenken vóór donatie koos.
"Papa wou altijd mensen helpen. Zo zat hij nu eenmaal in elkaar. Hij zou dan ook niets anders gewild hebben. Als hij zelf had kunnen kiezen, dan had hij het ook zo gedaan. Daar ben ik heel erg hard van overtuigd", zegt Arno.
De tiener kon het leven van zijn papa niet meer redden, maar door hem te reanimeren deed hij dat wel voor zeven andere mensen. Dankzij Arno kregen de organen van zijn papa langer zuurstof en waren ze nog geschikt voor donatie. Wie ze precies kreeg, wordt nooit gezegd. "Maar die mevrouw van het ziekenhuis zei wel dat ze op dat moment twee kindjes aan het klaarmaken waren. Zij zouden elk een stuk van papa's lever krijgen", zegt Arno. "En zo zou hij het zelf absoluut ook gewild hebben. Voor die kindjes heeft hij echt nog een verschil gemaakt."
Aartsmoeilijke beslissing
Het verhaal van Arno en zijn vader gaat door merg en been. Het was Ina Bécu (43), de zus van Nico en tante van Arno, die dinsdagochtend naar de ochtendshow van Qmusic belde. Dj's Maarten Vancoillie en Dorothee Dauwe hielden het zelf niet droog. De vrouw van Nico vindt het momenteel te moeilijk om over de dood van haar man te praten. Maar met haar goedkeuring belde Ina naar de radio, om — met de feestdagen in zicht — samen met de hele familie een oproep te lanceren. "Plots sta je daar rond het sterfbed van een geliefde. En moet je beslissen over orgaandonatie", zegt ze. "Maar in de praktijk had ik daar met hem nog nooit over gesproken. We zijn zeker dat hij het zo gewild zou hebben. En tóch voelde het als een aartsmoeilijke beslissing om in zijn plaats te nemen."
Binnenkort zit iedereen met zijn naasten rond de feesttafel. Ina vraagt om dat moment aan te grijpen. "Snijd het onderwerp — samen met de kerststronk — even aan. Vraag eens hoe je dierbaren precies tegenover orgaandonatie staan. Op die manier wéét je het tenminste. Laat ons hopen dat je de keuze nooit voor hen moet maken. Maar als dat toch zo zou zijn, dan kun je dat met hun woorden en redenering in gedachten doen."
Lege stoel
Voor de familie Bécu worden de feestdagen loodzwaar. Eén stoel aan tafel zal leeg blijven. Of toch niet helemaal: in de stoel van Nico liggen enkele fleecedekentjes. Die hielden hem zaterdag warm na zijn val. De stoel zelf mag momenteel ook nog door niemand aangeraakt worden. "Bij ons zal er een plek leeg blijven, maar bij zeven andere families zal dat net niét het geval zijn. Dankzij Nico en dankzij Arno", zegt Ina.